Complex als hyponiem van relatie is op zijn zachtst uitgedrukt en niet het minst boeiend onderwerp. Connecties van al dan niet duurzame liefdesverhoudingen produceren een amalgaam van vaak heftige emoties. En elk van ons ondergaat deze invloedrijke positieve of negatieve belevenis geregeld sequentieel als onderdeel van een levenslange ervaring.

Duurzame partnerliefde -of hoe zal ik het noemen-, bestaat het of niet en is het de enige voorwaarde tot een gelukkig bestaan?

Als oningewijde van de “longlasting love” kan ik mij weinig tot niet op ervaringsfeiten baseren. Want al vrij vroeg in mijn ontwikkelingsfase als kind ben ik gaan nadenken over allerlei vormen van relaties waaronder liefdesrelaties. En al vrij vroeg kwam ik tot de constatering dat een partnerrelatie onmogelijk voor het leven kan zijn. Dit in contradictie tot mijn natuurlijke ingesteldheid op het streven naar gehechtheid en trouwheid, maar wel in overeenstemming met het begrip “sequentiële monogamie”.

Niet dat ik gewoonlijk de roddelpers lees of geïnteresseerd ben in het leven van menig filmiconen maar ik herinner mij een interview met de inmiddels overleden Elizabeth Taylor die acht keer huwde en –in meer of mindere mate- “van al haar echtgenoten hield”.

Plausibel, maar niet weggelegd voor de meerderheid van de aardbewoners en al zeker niet voor mij. Want meerdere keren kunnen huwen zal vermoedelijk ook te maken hebben met het aantal kansen dat iemand een potentiële partner ontmoet -als ik schoonheid even buiten beschouwing laat-. Hoe uitgebreider het sociale leven van iemand hoe waarschijnlijker het wordt om de liefde van “forever” tegen het lijf te lopen. Als schrijfster kan het sociale leven wat minder interessant zijn en het bevordert dan ook de amoureuze toevalligheden niet. Tevens een feit is dat ik niemand ontmoet in de Delhaize of bij de bakker, zoals de cinema het voorschrijft, noch heb ik het geluk of zeg maar telkens het ongeluk dat mijn droomprins nooit aanwezig is bij sociale evenementen. And what’s worse, leeftijd bevordert de gelegenheden ook niet! Bij deze een oproep?

En nu ik 50 ben sta ik stil bij het gegeven dat ik vrijwel al mijn kansen heb opgesoupeerd en zal ik ernstig moeten nadenken over de gevolgen ervan. Want ik heb mijn “vatbaarheidsgrens” bereikt, althans dat is mijn perceptie en de conclusie van het levenslang observeren van het relatiegedrag van het mannelijk schoon.

Ik hou van mannen, dát is zeker! Het evolutionair genetisch en biologische aspect hebben zij niet zelf bedacht, maar dat betekent niet dat ik niet kritisch mag zijn. Want het is nu eenmaal een gegeven dat de meeste mannen hun oog laten vallen op jongere schoonheden en eerlijke mannen geven dat gewoon ook toe. Overigens vanuit bio-evolutionair onderzoek komt dit als mogelijke verklaring voor de menopauze van de vrouw naar voor. Immers als zij door haar man niet meer aantrekkelijk wordt bevonden met als gevolg dat het seksleven vermindert tot verdwijnt houdt het vrouwelijk lichaam op met het produceren van het vruchtbaarheidshormoon. De menopauze doet zijn intrede. Niet slecht bedacht maar is het ook waar?

Vermoedelijk is een partnerrelatie voor de meeste human beings van primordiaal belang om gelukkig te zijn. Sommige single vrouwen blijken wanhopig op zoek te zijn naar de man voor het leven, ook en vooral vrouwen van mijn leeftijd. Gelukkig hoor ik daar niet bij want ik geloof dat een partnerrelatie niet de enige variabele is dat een mens gelukkig kan maken. Een reisje maken, een diploma behalen, een opleiding volgen, sporten, lezen, vrienden, schrijven, aan politiek doen zijn maar enkele voorbeelden die kunnen bijdragen tot geluk.

Want stelt een partnerrelatie zich immers garant voor geluk tout court? Absolutely not! Als ik de scheidingscijfers bestudeer ben ik daar ten stelligst van overtuigd. Dus waarom zou ik mij ongelukkig moeten voelen omdat ik nog steeds –maar wel ooit in een ver verleden- geen “samenwoon” relatie heb en ervoor kies om mijn huis alleen te verwarmen? Vooral wanhopige en single vrienden probeer ik dit inzicht bij te brengen zodat zij het liefdesverdriet misschien wat kunnen milderen.

Niet dat ik niet in de liefde geloof; ik denk alleen dat het zeldzaam is en dan bedoel ik uiteraard de “longlasting” liefde. En gezien ik dit inzicht reeds op vijftienjarige leeftijd verwierf en mij ook toen enkel kon vinden in “seriële monogamie” is het ook niet te verwonderen dat ik ongehuwd –weliswaar ooit over de bezem getrouwd– ben gebleven. Want voor mij staat liefde niet noodzakelijk gelijk aan “longlasting commitments”. De woorden “diepgaand” en “gelijkwaardig” ontbreken immers in dat geval, alhoewel dergelijke definitie subjectief is en vermoedelijk afhankelijk is van gender. Ik heb immers nooit gestreefd naar een dergelijk commitment maar dat betekent niet dat ik het niet zou ondergaan. Later, dacht ik, en misschien…in de juiste relatie…met de juiste persoon…als dat dan ook bestaat.

Dat ‘uitstelgedrag’ van mij zal ik echter al dan niet zwaar moeten bekopen, gezien mijn leeftijd. But so be it…

Sinds mijn kindertijd observeer ik koppels, mannen en vrouwen en de eindeloze vaak dominante discussies of gedragingen, de sleur en het elkaar verstikken of dwingen heeft mij doen inzien dat het liefdesleven van de modale mens eigenlijk niets meer is –maar ook niets minder- dan een uiting van seriële monogamie. Alhoewel het monogamiegedeelte ook alweer niet voor iedereen geldt, maar dat verhaal is voor een andere blog…

Eigenlijk wil ik aldus vooropstellen dat een singel persoon écht niet ongelukkig hoeft te zijn omwille van de eenzaamheid, gezien samenwonen ook geen garantie biedt op geluk.

Wees gelukkig met de kleine dingen die je als singel wel hebt, meer hoeft het niet altijd te zijn!

Leanna Lila Rose