Mijn geliefkoosde kunstenaar mag dan toch Dali zijn, Salvador wel te verstaan en god mag weten waarom want er zijn nog menig artiesten die mijn admiratie waardig zijn en dat gegarandeerd ook krijgen. Maar vermoedelijk heeft te maken met de detaillist die hij is en de concordantie met mijn gedragspatroon dat neigt naar het bijzondere

Zijn prachtig meesterwerk “The Elephants” is de aanleiding tot het schrijven van deze column en inspireerde mij nadat ik “Before the Flood” had gezien met Leonardi DiCarpio en zijn gedocumenteerd relaas over de klimaatopwarming.

Eén van de schaduwzijde van deze opwarming is immers dat kleine eilanden in de stille Zuidzee compleet zullen verdwijnen met een hele volksverhuizing tot gevolg. Uiteraard moet de mens preventief zijn gedrag aanpassen maar wat als het toch te laat blijkt? Zouden we ook alvast niet moeten brainstormen over mogelijke correctieve maatregelen in plaats van enkel te focussen op voorkomende maatregelen?

En een nanoseconde later dacht ik aldus aan Dali en zijn ‘olifanten’ als mogelijke nog niet uitgewerkte oplossing voor waterhinder of het opslorpen van bestaande eilanden. Want hoe onafhankelijk zouden we dan zijn van extreme overlast van H₂O door stijging van de zeespiegel ten gevolge van de opwarming van de aarde of door overstromingen veroorzaakt door orkanen als gevolg van téveel CO₂ uitstoot in de atmosfeer.

Buildings op torenhoge ‘olifantenpalen’ bouwen met Star Wars uitzicht op de wolken, de vliegobjecten en de elektrisch geladen deeltjes, het is eens wat anders en als het hoofd neigt naar beneden dan heb je meteen a view on the broken sea. Of de woestijn, afhankelijk van de eenzaamheid van het uitgestrekt gebied waar de humaan zich al dan niet schuilhoudt.

Droogte en ‘natte’ zullen immers elkaars extremiteiten worden, de yin en yang, de liefde en de haat van de natuur volgend op de jarenlange misbruiken van menig mastodont-uitstoters van CO₂, en vooral van blinde en argeloze grootmachten.

Maar een volgende nanoseconde later denk ik meteen aan de scherpe prijs van een mogelijks technisch uitvoerbaar Dali-Wars plan. De onvermijdelijke kloof tussen arm en rijk die niet meer mesoscopisch dan wel gestaag en doortast in onze contreien sluipt zal extenderen en de onverschillige rijke ‘luchtbewoners’ zullen tekstueel neerkijken op de arme aardse ‘holbewoners’. En de onderburen letterlijk met de hamer op de kop slaan door te verhinderen dat de troglodieten hun weg naar boven, het hemelse paradijs, zouden vinden. Een hamertje meer of een atoombommetje minder, who cares, als macht in het dictatoriale luchtkwadraat schering en inslag is. De minderbegütert grondburger zal immers geen “kwaak” meer kunnen spuien, want die is te druk bezig met het overlevingsbestaan door de water- en natuurperikelen.

Oplossingen voor the waterflow, absoluut, en oplossingen voor de droogte, die vinden we gegarandeerd ook, maar oplossingen voor machtsmisbruik en corruptie en de slechtheid van de human being, waardoor de technische vooruitgang in het gedrang komt, bedenken wij dat ook?

Want zoals het er nu uitziet polariseren wij als trage neutronen kloofsgewijs naar Goed en Kwaad en wat als het aandeel van ’s werelds lief en leed evolueert naar vijftig procent? Zullen we dan ook streven naar yin en yang?

In het werk van Dali observeer ik de lange stelten van olifantenpoten en vraag mij meteen af of dit de werkelijkheid van het broze benadert? Kunnen we met andere woorden de onoverbrugbare brug tussen arm en rijk en tussen macht en onmacht opheffen, verkleinen of vernietigen? De kloof die al sinds mensenheugenis bestaat en die versterkt wordt door de allesvernietigende hebzucht van sommige individuen. Hebzucht hoeft zich daarenboven niet noodzakelijk te veruitwendigen in materiële aspiraties; de onmiskenbare desillusie van het betoog van een dominante politicus is een andere, vooral van deze die de democratie niet ondersteunt.

Het voelt niet bepaald als gunstig wanneer ik de vermoeiende lading van de dagdagelijkse nieuwsberichten als “pororoca” aanschouw. Onvrede en onrust is als een ritueel schering en inslag alsof de wereld in een rampzalige maalstroom wordt geduwd die onomkeerbaar haar weg baant doorheen de vredeloze toekomst. Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat politici daar mede verantwoordelijk voor zijn en ik weet niet of ik dat nog langer kan ondersteunen.

Want dragen “leiders” van landen zoals Syrië, Turkije, Noord-Korea, Rusland, Kongo, Iran, Irak, Libië en zo veel meer landen met een ondemocratische spilfiguur bij tot de wereldvrede? En lijkt het er niet op dat dergelijke narcistische figuren –maar ook de Westerse narcissussen- onze vreedzame en geruststellende nachtrust langzaam verzuren tot het moment van de allesvernietigende clash?

Want we kunnen niet anders dan ons te wapenen met goedheid door het verhaal eindelijk een andere wending te geven; dat bezit de mensheid immers gelukkig ook nog. En Dali laat mij even wegdromen wanneer ik de contouren van het sensuele vrouwenlichaam aanschouw dat de erotische bezinning van het nachtleven construeert wanneer de berg van het verzet weigert de realiteit van de ondergang van de troglodieten onder de ogen te zien. Macht is immers wend- en wankelbaar. Liever de bevrijdende seksuele yin en yang van de engelachtige vrouw op zoek naar haar krachtige Hercules dan het nodeloze gevecht tussen het goede en het kwade.

Laten we er aldus positief van uitgaan dat de goedheid, de God, zal overwinnen van de duivelse slechtheid, overal en in elke omstandigheid.

Laat ik mij gewoon verliezen in de nachtelijke verbeeldingskracht van een uitmuntend kunstenaar en surrealist Dali zoals het surreële leven onbezonnen in elk van ons heimlich sluipt, traag maar gestaag.

Carpe diem!